Augun græn

Ég í bæinn fór í svaka gír

Létt á því og mikið stóð til 

Hárið upp og í þessum fína kjól

Rauðir skór við gull lakkaða ól 

Það hlakkaði í mér að fara að skemmta mér

Á staðin ég kom, þar var spilað á saxafón

Fólkið fallegt var með uppsett hár 

Skálað var og sumir dönsuðu upp á skreittum bar

Ég rakst á hann þar

Þvílík fegurð sem maðurinn bar

Augun græn mættu mér þar 

Ég sá það strax í augum hans að sálin hafði stigið trylltan dans

Ég datt um hann þegar ég hita um mig fann

Ég féll í yfirlið þegar hann blikkaði mig

Ég kynnti mig og sá strax að honum líkaði við mig 

Hann bauð mér að skála við sig eftir að hafa vangað við mig 

Þetta kvöld ég vildi lifa alla tíð og hafa hann ætíð mér við hlið 

Við fórum heim til mín,þar hann hélt hönd mína í 

Fyrir mér ég sá að hann skyldi giftast mér 

Við hittumst stundum hér,heima hjá mér

Sagan breittist oft, þegar spurt var hvar hann bjó

Ég sjokkið fékk þegar ég fékk af því frétt 

Maðurinn bjó í götunni hjá mér og hafði konu hjá sér

Hjartað tætt og illa sært

Svikull en sætur hann konur gat tælt

Margar konurnar maðurinn hefur sært

Hann vinur minn varð þó hjartað enn skalf 

Ég segi þér það nú í allgjörri trú,vinur minn

Ég verð að kveðja þig um sinn

Ég sé eftir þér þó lítið beri á 

Því í hjarta mér, þú ey lengur býrð mér hjá

Höf :  Rósa Björk Kristjánsdóttir 

Ljóð um svikið hjarta  sem margar konur hafa lent í