Sjómaðurinn

Þungt hugsi í rúminu ég lá

Andvaka nætur margar orðnar þá

Bankað var á hurðina hjá mér  

Í höfðinu dynja höggin enn á mér 

Nóttin dimm um veturinn

Á sjó þú varst og veiddir færi á 

Dast svo útbyrðis og rakst höfuðið í 

Allt varð svart og stjörnu á himni þú varla sást

Báturinn hvarf þér frá og þokan grá þér fyrir varð

Hugur minn er fastur í þessari mynd

Sýn af þér birtist mér

Aftur minningarnar halda vöku fyrir mér

Þú kaldur ert, ástin þín heima og þú aleinn ert 

Hrollur um mig fer að vita ekki af þér

Ástin mín, í mörg ár ég gat ekki hugsað mér

Neinn mann því þú varst ekki hér

Við dyrnar stóð bróðir þinn, tárin láku niður kinn

Síðan þá hann hefur verið vinur minn

Hann mun aldrey koma í þinn stað

En hjartað mitt hann hefur verndað

Dóttir þín verður ávalt litla dúllan þín 

Hún lítil var þegar þú frá okkur fórst

Ég sögur af þér sagði henni oft

Bróðir þinn þerraði tárinn af hennar kinn

Í dag eru liðin fimm ár

Þennan dag við förum útá haf

Dreifum blómum og rifjum upp

Minningarnar sem okkur gefin var 

Höf : Rósa Björk Kristjánsdóttir